Singing When You're Losing

What is the correct reaction to certain and inevitable destruction? The answer is at the heart of the current spat over Roy Keane’s sing-song comments after the Irish soccer team’s annihilation at Spanish hands on Thursday night.

It’s not clear that this question is fundamental, as there are certain bottles of smoke over the issue. The hurt felt at the humiliation of defeat. The persons who’ve waited in the long grass to soften Trapattoni’s cough for him.

And the ghosts of Saipan, who have never been put to rest. All the old wounds bled fresh, with the interesting twist of a certain wizened commentator who has, not for the first time, changed sides when it suits him in his never-ending climb to the top of the stairs – the imp of the banisters, if you like.

But these are all false gods. It wasn’t really humiliating. It only felt that way. The 75% of people who responded to an RTÉ poll predicting an Irish result were kidding themselves. The Irish were 14/1 to beat Spain, the highest odds of any team at the European Championships ever. Ireland’s odds on a result against Spain were the same as the odds of a piggy revolt at the Roscrea Bacon Factory. Very long indeed.

And that’s an important point. You can only be defeated if you have a chance to win in the first place. The Republic of Ireland soccer team had no chance in the world against Spain. There’s nowhere to hide in professional sport – the Irish team is drawn from West Bromich Albion, Stoke, Wolves and other dregs of the English Premier League. The Spanish team is the combined power of Barcelona and Real Madrid. Mr Nail, meet Mr Hammer.

A heartbroken Liam Brady, a patriot who wears his heart on his sleeve always, remarked after the game that most of the Irish team, because of the teams they play in, will never have encountered  players so much better than them before. They don’t play in the Champions League, and Manchesters United and City can beat them with their second XIs. Asking Ireland to keep it kicked out to Spain was like running a Ford Cortina in the Monaco Grand Prix.

The Republic of Ireland’s game against Spain was an exercise in the Kobayashi Maru – a no-win scenario. Roy Keane was right to criticise the players – it’s been Ireland’s best players who have been at fault in Euro 2012, cruel irony – but he was wrong to criticise the supporters singing. The supporters knew that they were never going to win, but for some psychotic reason their nostrils flair and chests fill out at tricolours flying on an international stage, and Ireland having a place among the nations of the earth. Let the players worry about the game. The supporters’ role is different to that.

Take it closer to home. Kilkenny get a lot of criticism from hurling counties for the single-minded devotion to hurling, and some people wonder if Kilkenny’s hurling imperium exists at the cost of their county footballers. Kilkenny doesn’t field a team in the All-Ireland football Championship, and they are the only county not to do so.

But suppose they did. Suppose they said, ok, we’ll give it a shot. And suppose there was an open draw in Leinster and Kilkenny drew Dublin in Croke Park, in a double-header with Offaly and Wexford.

Butchery would be no name for it. It wouldn’t be so much Gaelic football as something out of Nero’s Coliseum. And suppose, as Dublin hammered the hapless cats into the Croke Park dirt, you heard, rising from the stands and the Canal End, the first strains of the Rose of Mooncoin? While the Brogans ran riot through the Kilkenny defense, all you could hear was Flow on, lovely river, flow gently along…

Would you think the Kilkenny fans losers cheering a team of losers, or would you think them patriots, for whom the black and amber is their eternal banner, through good times and bad?

Liam Ó Brádaigh - An Tírghráthóir

Má n-éiríonn le Poblacht na hÉireann i gcoinne na Seoirsia oíche amárach i bPáirc an Chrócaigh beidh deich pointe buaite acu ó dhó-dhéag, an tús is fearr i gcomórtas idirnáisiúnta sacar le sé bhliain, tuairim. Agus má n-éiríonn siad i gcoinne na Bulgáire i bPáirc an Chrócaigh beidh cos amháin acu ar an eitleán chuig an gCorn Domhanda san Afraic Theas i 2010. Sé seo go leir tar éis an lá náire sin ins an Chipir dhá bhliain ó shin. Agus an ceist atá i gcloigín bhur Spailpín maidir le seo go léir ná: cén fáth nach bhfuil an t-aiséirí seo á cheiliúradh ag na meáin?

Deirtear le fada nach bhfuil aithne ar fáidh i measc a dhream féin, agus is fíor é. Feach ar chás Liam Uí Bhrádaigh, leas-bhainisteoir foirne na Poblachta faoi láthair. Bhí sé faoi bhrú ag an meáin maidir le Andy Reid - arís! - agus bhris foighne an Bhrádaigh. D'iarr sé ar na meáin meas a bheith acu ar a dtír féin. Ar chuir sé seo náire orthu? Níor chuir. Scríobhadar gurbh fear garbh é an Brádach agus eisean ag tabhairt amach dóibhsean.

Dó-chreidte. Nach bhfuil fios acu cé hé an Brádach? Nach bhfuil fios acu cé hé Giovanni Trapattoni féin? Táid ag tabhairt amach faoi go bhfuil a fhoireann leadránach; nach bhfuil fios acu gurbh é Trapattoni féin an fear a chuir an stíl catenaccio ar an domhan? Nach raibh fáilte mór acu roimhe nuair a cheapadh é? An dóigh leo gurbh é seo rud nua leis, in ionad an stíl ceanán céanna ar iomraíodh a fhoirne Juventus ina ré glóire ins na h-ochtóidí? An bhfuil aithne acu ar an stáir nó ar a n-obair féin?

Pé scéal é Trapattoni, cén fáth nach bhfuil aithne acu ar an mBrádach, fear dár sliocht féin? An t-imreoir Gaelach is fearr riamh, níos fearr ná Keane, ná McGrath, ná Giles. Bhí an Brádach ina rí óg i Highbury ag deireadh na seachtóidí, ach ní raibh sé sásta. Ba mhaith leis an dúshlán a ghlacadh sa tír ina iomraíodh an sacar is fearr sa domhan mór, sa srath Serie A na hIodáile.

Bhog an Brádach ó Shasana go dtí an Iodáil agus bhuaigh sé an srath le Juventus, agus Giovanni Trappatoni ina bhainisteoir orthu. D'aimsigh an Brádaigh níos mó cúl i mbliain amháin ins an Iodáil - 1980, sílim, ach nílim cinnte - ná duine eile sa srath. Bhí ocht gceann acu. Ná bígí ag caint liomsa faoi sacar leadránach.

Ach amach as sin go léir bhí Éirinn i gcónaí i gcroí an Bhrádaigh, agus bhí cuid ina chonartha i gcónaí go ligfeá saor é ar son na hÉireann. Bhí a áit dúchais chomh tábhachtach sin do.

Lig an Brádach an imirt uaidh le fiche bliain, tuairim, agus bhí dhá phost breátha boga aige, ag tréanáil na stócaigh ag Arsenal agus ag bladaráil ar an teilifís. Ach chonaic sé a tír i bponc agus - cé nár dúirt sé tada faoi - sílimse féin go raibh sé ró-chrua do. Mar sin, d'fhág sé Billo agus Gilesey agus amach leis ar áis ar son an geansaí glas, ag dul chomh fada le Manchester chun iarraidh ar Stephen Ireland go deas bog an rachadh sé ar ais ag imirt le Poblacht na hÉireann. Stephen Ireland, peileadóir nár chóir do bhróga an Bhrádaigh a ghlanadh!

Cén buíochas a dtugann an tír do? Faic tada. Ach tá súil agam nach mbacann an Brádach ró-mhór le seo. Tá a dhualgais á dhéanamh arís aige ar son na Éireann, agus is é sin an rud is tábhachtaí. Guíonn an Spailpín rud amháin - go maithe an seanfhear uasal sin, Giovanni Trapattoni, a shean-imreoir tar éis é an thabhairt don tír mhí-bhéasach seo, gan aithne againn ar an ndifríocht idir an seoid agus an salach.






Technorati Tags: Gaeilge, spórt, sacar, Giovanni Trapattoni, Liam Brady, Liam Ó Brádaigh

Teacht Giovanni, Teitheadh Céille na hIriseoirí?

An iad na Gaeil an cine is soineanta sa domhain mór? Ag éisteacht leis an raidió um tráthnóna, agus Giovanni Trapattoni ceapaithe mar bainisteoir nua foirne sacair Poblachta na hÉireann, bhí sé cosuil le bheith sa chathair Vaiticín agus Papa nua ceapaithe. Habemus curatorem!, a d'fhoilsigh an Cairdinéal Des Cahill ón mbalcóin, agus thug an náisiún a mbeannacht do.

Ait go leor, dár leis an Spailpín Fánach. Níl fios ceart agamsa an bhfuil orm féin atá an locht, nach dtuigim mo thír ná mo ghluin i gceart le déanaí. Bhí John Delaney, ceannaire an FAI, agus Ray Houghton, ceann de na sáreolaithe a chur Giovanni Trapattoni isteach ina phost nua, mar aoithe ag Des Cahill ar a chlár raidió, agus an triúr acu ag gáire mar páistí ar Lá na Nollag. B'fhéidir le do scríobhnóir dílis tuiscint cad ba thaobh áthais Delaney agus Houghton - ní fhéidir Eamon Dunphy an maide a thabhairt dóibh as seo amach agus a fhear féin ceapaithe - ach bhí áthas Cahill níos deacra a thuiscint. Seans go raibh áthas air ar son na hÉireann, agus bainisteoir breá nua aicí anois. Ceart go leor - más gnathduine é Des Cahill. Ach is iriseoir é Des Cahill, agus tá dualgas air na ceisteanna crua a chur amach, agus a chosa a choinneál ar an dtalamh.

Cé go bhfuil naoi chraobh déag buaite ag Trapattoni, agus cé gur éirigh leis ina thír féin agus thar sáile, an bhfuil seans ann go bhfuil Trapattoni ró-shean don bpost? An chóir duine níos óige a chur isteach? An mbeadh níos mó ocrais ar duine níos óige, níos mó foinn oibre air, níos mó diabhail? Níl móran measa ag na h-óige ar an seanduine go ginéarálta, ach fágaim le huacht go bhfuil an meas is lú ag imreoirí ghairmiúla sacair ar lucht na gruaige léithe. Nuair a bhíodh Trap faoi bláth a ré mar bhainisteoir, bhí an chuid is mó imeoirí na hÉireann sa chliabhán, má bhí siad sa saol ar chur ar bith. Dár leo níl mórán dífríocht idir Giovanni Trappatoni ná Giovanni Boccaccio - nach iontaisí iadsan go leir a mhic?

Deirtear gurbh fhearr paidir chugat ná dhá phaidir i do dhiaidh, agus mar sin tugaim gach deá-ghuí don mbainisteoir Giovanni ina phost nua. Tá súil agam go dtaitneoidh Éirinn leis, agus go maithfidh sé Liam Ó Brádaigh tar éis na roinnt bréag - más fior - a d'inis an Brádach do maidir le gairmiúlacht an FAI. Cé fios - b'fhéidir go bhfuil croí Giovanni trí thine maidir le conas ar thit cúrsaí amach leis agus an Iodáil le linn a ré bainisteoireacht a thíre féin, agus ba bhreá leis, níos mó ná aon rud éile, a dhíoltas a bhaint amach - ach táim féin fós in amhras faoin scéal go leir. Feicim an easpa talainne atá ag foireann Poblachta na hÉireann i lár na páirce, an méid ina mbraitheann an fhoireann ar Stephen Ireland nó ar Lee Carsley nó an boicín breá ramhar sin, Andy Reid, agus ní feicim féin conas a gcuirfidh Giovanni Trappatoni féin síoda ar ghabhair bhocht na hÉireann.





Technorati Tags: Gaeilge, spórt, sacar, Giovanni Trapattoni