Bás Tithe Tábhairní na hÉireann

Tá alt spéisiúl brónach sa Washington Post ar maidin ar meath tithe tábhairní na hÉireann, go mórmhór sa gceantair tuaithe. Tá cur síos san alt ar na h-athrú atá ann i saol na hÉireann anois, i rith ré an airgid, agus conas ab ansa le daoine na hÉireann sa lá atá inniu ann fanacht sa bhaile lena mbuidéal Chardonney in ionad dul síos an bóthair agus bualadh lena gcomharsana sa teach tábhairne.

Is brónach an scéal é, go h-áirithe don seandaoine, nach bhfuil slí bheatha eile acu ach an teach tábhairne áitiúl. Is féidir gloinne fíona a thabhairt dóibh, ach ní maith leo é, go h-áirithe i gcomparáid le pionta breá phóirtéir.

Rud amháin nach bhfuil san alt, afach, is é an t-athrú a rinne athrú an dlí maidir le tiomáint agus daoine ólta. Ní fheiceann an dlí an dífríocht idir fear óg agus deich Jaegarmeister caite siar aige, suite isteach ina ghluisteán mór ag scréadáil siar an bóthair, agus an seanfear cneasta soineanta, atá ag tógail pionta lena gcomharsanna tar éis a phinsean a fháil aige. Tá coisc ar slí bheatha na bhfear sin go léir, agus is eagóir an scéal é.

Chuala do Spailpín Fánach scéal ar fear amháin a bhí níos glice dóibhse siúd go léir. Chuir na Gardaí lámh air agus eisean ag dul abhaile tar éis pionta nó dó a ól lena pinsean. Isteach os comhair an breitheamh leis, agus cuireadh coisc tiomáint air. Bhí an fear seo buailte go maith in aois, agus eisean ina chónaí ina aonar ar a fheirm. Níl dífríocht ann idir coisc tiomáint agus cuireadh faoi ghlas do fhir cosuil leis. Ach bíonn an dlí dall, deirtear.

Ach tháining mo dhuine ar seift. Tagann sé isteach sa bhaile anois gach Aoine, mar ba ghnáth leis, agus tógann sé a chuid pionta fós, báil ó Dhia air. Tagann sé isteach lena asal agus a chairt, mar a théadh a sinsear roimhe, agus a mhallacht orthu go léir. Mo cheol thú, a seanduine cóir, go máire tú an céad! Fad atá an cloigín á úsáid ag muintir na hÉireann tá dóchas linn fós.





Technorati Tags: Gaeilge, cultúr, tithe tábhairní, slí bheatha

Feartlaoi Tí Tábhairne

Thárla rud ait uaigneach liom i mBéal an Átha an deireadh seachtaine seo caite. Seo an scéal.

Bhíos ag siúl síos Sráid Uí Chonaile, ag dul lastall tí tábhairne Liam Mhic Éil, nuair a tháinig fear amach agus a shín a lámh amach dom. Bheannaigh sé dom, agus bheannaigh mé do arís, cé nach raibh fios agam cé hé. Tá sé sin ceart go leor - bíonn aithne ag cuid maith daoine ormsa i ngan fios dom féin, agus 'sé mo thuairim go bhfuil sé níos easca agus níos fearr cara nua a dhéanamh in ionad namhaid éigin. Mar sin, thógas a lámh agus croitheas é.

Ach bhíos trí chéile nuair a bhfuaireas amach nárbh fios do cé hé mise ach an oiread. Cén fáth go gcroitheadh duine lámh duine i ngan fios ceachtar acu cé hé an duine eile? Ach ansin tháinig an freagra, agus bhí gach rud soléir.

"Is cuimhim liom tusa ag ól i nGaughan's," a duirt sé, agus thuigeas gach rud anseo.

Tá teach tábhairne Gaughan's dúnta i mBéal an Átha le bliain nó mar sin - scríobhas céanna sa bhlaigín seo agama an cailleadh ab ea an dúnadh. Ach ó oíche Dé Sathairn tá sé soleir dom go bhfuil cuid mó a phobail á ghearradh dá bhrí a dhúnadh fós, agus iadsan i ngan fios cá rachadís anois. D'iarr an fear an ceist céanna ormsa - cá bhfuilim ag ól anois?

"Bhuel, nílim," a duirt mé leis, go fírinneach. "Táim im' dheoraí sa bhaile seo anois. Nílim ann anois mar a bhínn. Níl tógaim deoch sa bhaile ach ins na tithe ina dtógtar mé."

Sméidh sé a cheann ansin, go cnéasta, ach go brónach freisin, agus d'fhill sé ar ais ar a phíonta. Leann mé fein ar aghaidh, agus d'fhilleas go dtí Teach Mhic Éil arís tar eis leathuair a chlo. Ach ní raibh mo dhuine ansin. Bhí sé imithe ar thóir áit éigin eile, ina ngeobhadh sé beagán bhláis Gaughan's arís. Tá súil agam go ngeobhaidh, ach níl mórán dóchas agam. Agus níl fios agam freisin cathain a bhfillfidh mé ar áis go mBéal an Átha ach an oiread.





Technorati Tags: Gaeilge, cultúr, tithe tábhairní, Béal an Átha, Gaughan's